مدت‌هاست از نوشتن برای من فقط چیزی تحت عنوان "بزرگ‌ترین حسرت نوجوونی" باقی مونده و نمی‌تونم دردش رو بیشتر از این تحمل کنم؛ برای همین دوباره اینجام... این وبلاگ تصمیمی بود که دقیقا ۱۵۰۰ روز پیش گرفتم و هنوز هم میخوام پاش بمونم.